Ένας σκύλος ήρθε απόψε απ' τα σκαλιά...

Πιστεύω ακράδαντα ότι θα ήταν πολύ καλή ιδέα και πρωτοποριακό για τον τόπο, εάν σε κάποιο σταθμό του μετρό της Αθήνας, έπαιζαν από τα μεγάφωνα συνέχεια βαριά λαϊκά στο φουλ. Καζαντζίδη, Μπέλλου, Διονυσίου, τέτοια... Π.χ. στο Μοναστηράκι.

Και όταν θα έμπαινες στο τρένο η ανακοίνωση θα έλεγε: "Επόμενος σταθμός Μοναστηράκι. Ένας ο σταθμός..."

Επίσης από τα μεγάφωνα θα ήπρεπε να ακούγονται και αφιερώσεις. Να μπορείς δηλαδή να πας στον υπάλληλο και να του πεις "βάλε 'Τα μαύρα μάτια σου' αφιερωμένο από τον Νώντα στην Κούλα, με υπερβολική αγάπη".

Πιστεύω ότι στο σταθμό αυτό θα ήπρεπε συνταυτοχρόνως να ύπαρχαν τραπεζάκια σιδερένια και ξύλινες καρέκλες όπου θα σερβίρετο λεμονάς, ουζομεζές και τσιπουράκι. Να διατίθεντο επίσης τάβλι, χαρτιά σημαδεμένα, χαρτιά ασημάδευτα, χαρτιά ασυμμάζευτα, ναργιλές και ζάρια (κόκαλα).

Το να μαχαιρώσεις τον άλλονε στο γόνατο θα ετιμωρείτο με πρόστιμο 40 φορές επί την τιμή του εισιτηρίου. Μαχαίρωμα οπουδήποτε αλλού (πχ στο αυτί, στο σπίτι, στο γραφείο) θα ετιμωρείτο με παραδειγματικό ξούρισμα του μύστακος και με δωρεάν εγγραφή σε γυμναστήριο.

Το Πρότζεκτ αυτό θα μπορούσε να επεκταθεί και σε άλλους σταθμούς ανάλογα με την τριγύρω περιοχή. Στο Γκάζι πχ να ακούγονται μοντερνο-γκέι μπιτάκια και οι αφιερώσεις να λένε "ο Τόλης αφιερώνει στον τζουτζούκο του". Ή στον Ευαγγελισμό να ακούγονται τραγούδια για αρρώστους, ηλικιωμένους, ετοιμοθάνατους, ετοιμόγεννους και ετοιμοπαράδοτους και οι αφιερώσεις να λένε "Τα τέκνα, η σύζυγος, τα αδέρφια και τα εγγόνια αφιερώνουν με πολλή αγάπη στον αγαπημένο μας πατέρα, σύζυγο, αδερφό και παππού το 'Αν σε χάσω"...

Δεν ξέρω πως σας ακούγεται η πρότασή μου αυτή, εγώ πάντως θα επιμείνω και θα την υπερασπιστώ με πάθος και μπρίο. Αν χρειαστεί θα καταφύγω και σε προσφυγή. Ελπίζω να μη χρειαστεί.