Νυχτερίδες κι αράχνες!!!

Εντάξει ρε παιδιά, καθυστέρησα λιγάκι να αναρτήσω κατιτίς, αλλά μην το κάνουμε και θέμα... Εσείς ωστόσο, φαντάζομαι, θα τσεκάρατε καθημερινά το μπλογκ (και δυο και τρεις φορες) για να δειτε μήπως και φανεί κανένα νέο μου, και γι' αυτό πιστεύω μέχρι αύριο να το έχετε διαβάσει όλοι το καινούριο ποστ... και οι τρεις σας...

Λοιπόν, ο τίτλος έχει διπλή αξία. Γιατί και το μπλογκ έπιασε αράχνες, αλλά κι η ιστορία που θα σας πω πιθανόν να κρύβει νυχτερίδες... στο υπόγειο!!!

Όλοι ξέρουμε ότι τον ιούλιο πέρασα δυο μερες στο σπίτι της Χριστίνας στην Αυστριακή εξοχή, στα σύνορα με την Τσεχία παρακαλώ... Ενα ε! να κάμεις, είσαι Τσεχία... Γι ' αυτό εκεί προσέχουνε πολύ και ούτε ε! κάνουνε, ούτε πορδή δεν αφήνουνε εδώ που τα λέμε, μην τύχει και βρεθούνε ξαφνικά Τσεχία, και εκεί δε μιλούνε και τη γλώσσα (Ιωάννα νομίζω με καταλαβαίνεις)...

Το σπίτι αυτό λοιπόν είναι μια αγροικία πολύ μεγάλη, έχει διάφορες πτέρυγες που ούτε καν είδα όσο ήμουν εκεί, έχει βέβαια αυλή, ένα στάβλο με γελάδες και μερικές μεγάλες αποθήκες. Και γύρω γύρω τα λιβάδια και τα δάσα που είδατε όσοι έχετε φέησμπου...

Κάποια στιγμή στο παρελθόν, η Χριστίνα μου είχε πει ότι είχε ακούσει για μια ιστορία που έλεγε ότι στο σπίτι αυτό είχε γίνει ένα μεγάλο φονικό, παλιά στα 1700 τόσο, τότε που οι Χριστιανοί δεν είχανε ποιον να σφάξουνε και σφαζόντουσαν μεταξύ τους. Προτεστάντες και Καθολικοί και ξέρω γω τι άλλο. Μάλιστα κάποιοι λένε ότι υπάρχει ακόμα κάποιου είδους ενέργεια ή δραστηριότητα στο σπίτι από εκείνο το συμβάν...

Αυτή βέβαια την ιστορία την είχα ξεχάσει. Όταν φτάσαμε ήταν ήδη αργά και όλοι είχαν πάει για ύπνο, οπότε δεν άργησε η Χριστίνα να με οδηγήσει στο δωμάτιό μου που βρισκόταν ακριβώς στην κορυφή της ξύλινης σκάλας και να με καληνυχτήσει.

Με την κούραση που είχα πάνω μου δεν έδωσα σημασία στα κρανία των ελαφιών που βρίσκονταν σε εμφανή θέση πάνω στο τραπέζι, λάφυρα από τα κυνήγια του πατέρα και του αδελφού της. Ξεντύθηκα γρήγορα και κοιμήθηκα αμέσως...



Με μένα συμβαίνει ένα περίεργο πράμα... άμα μου πεις ξύπνα 6.18 το πρωί, 6.17 θα ανοίξω τα μάτια μου, ώστε όταν κοιτάξω το ρολόι να λέει 6.18...!! Πραγματικά, ότι κούραση και νά χω, όσο λίγο και να κοιμηθώ, θα ξυπνήσω τη σωστή ώρα, χωρίς να έχω ανάγκη από κανένα ξυπνητήρι.

Εκείνη την ημέρα δεν υπήρχε ανάγκη να ξυπνήσω νωρίς, ωστόσο υπήρχε το ενδεχόμενο να ξυπνήσουν τη Χριστίνα στις 6 αν θέλαν βοήθεια στο άρμεγμα, και της είχα πει ωποσδήποτε να με ξυπνήσει κι εμένα αν τύχει κάτι τέτοιο. Κάτι τέτοιο όμως δεν έτυχε...



Σε κάποια στιγμή, ξύπνησα από ένα όνειρο κι ήταν πολύ νωρίς το πρωί, οπότε απλά άλλαξα πλευρό να συνεχίσω τον ύπνο μου... Και τότε οι εικόνες ξεχείλισαν σαν ποτάμι μπροστά στα μάτια μου: η στιγμή που η Χριστίνα μου έλεγε την ιστορία, οι ανήσυχες ψυχές των ανθρώπων και το μακελειό. Αυτή η κατάσταση που δεν ήταν ακριβώς ούτε όνειρο, ούτε ξύπνιος κορυφώθηκε σε κλάσματα του δευτερολέπτου, όταν άρχισα να ακούω μια τρομερή φασαρία και κραυγές απάνθρωπες και σπαραγμούς! Κουλουριάστηκα και βυθίστηκα στα σκεπάσματα καλύπτοντας τα αυτιά μου από το θόρυβο, ενώ ένιωσα-φαντάστηκα μια παρουσία που με πρόσεξε και βγήκε από το χαμό, ήρθε προς το μέρος μου και με τραβούσε με προς τα εκεί, ενώ εγώ φώναζα "Αφήστε με, αφήστε με!!".....

Άνοιξα τα μάτια μου και πετάχτηκα απάνω, χεσμένος από το φόβο μου... Ευτυχώς κανείς δεν ήταν στο δωμάτιο, μόνο τα διάφορα στοιβαγμένα ρούχα και πράγματα. Και φυσικά τα κρανία των ελαφιών στο τραπέζι.

Έφερα κάνα δυο βόλτες γύρω από το κρεβάτι για να ηρεμήσω, αλλά το τρίξιμο του ξύλινου πατώματος και το συννεφιασμένο πρωινό που φαινόταν από τα μικρά παράθυρα του δωματίου δε βοηθούσαν την ψυχολογία μου. Περιττό να αναφέρω ότι η ώρα ήταν 05:45 το πρωί...

Αποφάσισα να ντυθώ και να κατέβω κάτω, να δω κανέναν άνθρωπο, αφού όλο και κάποιος θα είχε ξυπνήσει για τις αγελάδες. Η ξύλινη πόρτα του ξενώνα, όπου είχα κοιμηθεί, άνοιξε με δυσκολία και θόρυβο σκεβρωμένη όπως ήταν από τον καιρό.

Αυτό που αντίκρισα καθώς άνοιγε η πόρτα, ευχάριστη έκπληξη δε το λες: μια φιγούρα, δυό μέτρα απεναντί μου ξεπρόβαλε από το σκοτάδι! Ήταν το είδωλό μου στον τρίφυλλο καθρέφτη που βρισκόταν ακριβώς έξω από την πόρτα μου! Και το βράδυ δε τον είχα παρατηρήσει καν...
Κι αυτό στην κορυφή του τι ήταν; Παναγιά μου, μια κουκουβάγια βαλσαμωμένη, με τα φτερά ανοιχτά σε πτήση, ήμαρτον Κύριε!

Και μιας και άρχισα να επικαλούμαι την Παναγία και τον Κύριο, ένα μεγάλο αγαλματίδιο της Παναγίας υπήρχε στη βάση του καθρέφτη (πιο λιτό από της Ιωάννας ομολογουμένως, αλλά όχι τόσο ωράιο..). Και για να καταλάβετε την ταραχή που είχα ακόμα απάνω μου, με μεγάλη δόση αυτοθυσίας έβγαλα το κεφάλι μου από την πόρτα για να κοιτάξω κάτω και αριστερά την ξύλινη κατασκότεινη σκάλα που οδηγούσε στο χωλ. Δεν ακουγόταν ψυχή. Νεκρική ησυχία.

Μη βρίσκοντας το θάρρος να αρχίσω τις περιπλανήσεις σε ένα άδειο (από ζωντανούς!!) σπίτι, αποφάσισα να παραμείνω στο δωμάτιο μέχρι νεωτέρας. Έκλεισα με δυσκολία πάλι την πόρτα, προσπαθώντας να μην κάνω πολύ θόρυβο και ξαναβρέθηκα αντιμέτωπος με το δωμάτιο. Το πρωινό φως, παρά τη συννεφιά και το ανεμοβρόχι, μου έδινε μια νότα αισιοδοξίας, και σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να ανοίξω κανένα παράθυρο να αεριστεί λίγο το δωμάτιο και να... ξεσκάσω!

Κατάφερα να ανοίξω το μισό μόνο παράθυρο, γιατί κι αυτό είχε σκεβρώσει και στο διάβα του έσκισε μερικούς ιστούς αράχνης. Ποιος ξέρει από πότε είχε να ανοιχτεί.

Και τότε ήρθε το κερασάκι στην τούρτα που με έκανε να χοροπηδήξω μισό μέτρο επί τόπου! Ένα ρεύμα αέρα όρμησε στο δωμάτιο και η βαριά ξύλινη πόρτα που δεν την είχα κλείσει αρκετά καλά, όπως αποδείχτηκε, άνοιξε με θόρυβο και ορμή πίσω μου, σαν σπρωγμένη από ένα αόρατο χέρι!!!!

Μετά το πρώτο σοκ, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να ξεσπάσω σε ένα νευρικό γέλιο, λουσμένος σε κρύο ιδρώτα, λέγωντας "δε μπορεί, κάποιος μου κάνει πλάκα! πάλι σε ταινία παίζω;"

Επειδή όλες αυτές οι συμπτώσεις ήταν too much για να περιμένω και την επόμενη, άρπαξα το μπουφάν μου και όρμηξα έξω από την πόρτα, κάτω στο σαλόνι και τελικά στην αυλή, όπου βρήκα τους πρώτους ζωντανούς... δόξα τω θεώ! Και τι να τους πω που δε μιλούσαν και τη γλώσσα;;;;


ΕΠΙΛΟΓΟΣ


Η Χριστίνα άκουσε την ιστορία με ενδιαφέρον και συμπόνοια αλλά μάλλον πιο πολύ στην πλάκα το πήρε. Όπως ίσως θα κάνετε κι εσείς (κωλόπαιδα). Η καρδούλα μου το ξέρει με τι κουράγιο πήγα να ξαπλώσω το δεύτερο βράδυ και με πόση ανακούφιση ξεκουμπίστηκα το πρωί... Μπρρρρ!!!



ΕΠΕΞΗΓΗΜΑΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ:

Η ατάκα "δε μιλούσαν και τη γλώσσα" προέρχεται από τα "Άπαντα Τότας", σελ. 217, παράγραφος 4η, κάτω κάτω...

Είναι από μια φορά που η Τότα (μαμά Νίκου- πατριού μου, τι άλλο να πω;;;) θα πήγαινε ταξίδι στην ευρώπη με λεωφορείο. Όμως στο καράβι για Ανκόνα, την ώρα που αράζανε, η Τότα χάθηκε και αντί να βρει την έξοδο βρέθηκε σε κάτι αμπάρια, κάτι αποθήκες, δε ξέρω τι... Και είχε απελπιστεί και ήταν όλο ιταλοί και δε μπορούσε να συνεννοηθεί να ρωτήσει πληροφορίες. Αυτό το συγκεκριμένο, η τοτα το περιέγραψε ως εξής: "Και δε μίλιανε και τη γλώσσα..." !!!!!! Ότι δηλαδή η δικιά της είναι η γλώσσα που έπρεπε να μιλάνε στην ανκονα και στο καραβι!!!! Όχι οτι αυτη δε μιλαγε τη γλωσσα τους!!!

Πολυ γελιο έχουμε κανει με την ιωαννα και πρεπει να ακουσετε και περιγραφη του πώς προσπαθουσε να συνεννοηθει και να τους εξηγησει οτι ψαχνει την εξοδο... Που χτυπαγε τα ποδια της κάτω και έλεγε: "όχι θάλασσα!! ΓΗΣ! ΓΗΣ!!!!" :D :D :D