Καλή Ανάσταση!

Σήμερα είναι Μεγάλη Παρασκευή, ο καημένος ο Χριστούλης έχει σταυρωθεί και η Χριστιανοσύνη θρηνεί. Κι εγώ λέω να κάτσω μέσα απόψε. Γιατί για τα δικά μου τα αμαρτήματα πέρασε του Χριστού τα Πάθη, που τα έκανε και ταινία ο Μελ Γκίμπσον κι ευτυχώς που δεν την είδα γιατί δεν μπορώ τις βίες.

Πωπω ούτε που κατάλαβα Πάσχα φέτος. Από τυριά σε χάμπουργκε κι από ζαμπά σε μπέηκα ήμουνα όλη την ώρα. Πότε ήρθε η Μεγαλοβδομάδα, πότε έφυγε, πότε θα γυρίσει ξέρεις;... Τι να πω, αν είχα μια ορπίδα να σωθεί η ψυχούλα μου, εφέτο την απώλεσα. "Είμ' αμαρτωλός, δε με θέλω πια, ειμ' αμαρτωλός, φεύγω μακριά..."

Είδα και ένα ντοκυμαντέρι για το χριστιανισμό και κολάστηκα κι άλλο σήμερα. Έλεγε ότι χιλιάδες χρόνια προ Χριστού, υπήρχανε θεότητες σε διάφορα μέρη του κόσμου, με τα ίδια χαρακτηριστικά με το Χριστό, όπως: Παρθενογέννεση, δώδεκα μαθητές, πρώτο κύρηγμα στα δώδεκα, έναρξη του έργου τους στα 30, και στο τέλος θάνατο που κράτησε 3 μέρες μέχρι την τελική Ανάσταση!!!

Πολύ ενδιαφέροντο σας λέω κι έλεγε κι άλλα πετυχημένα, αλλά έχανε λίγο στην προσπάθειά του να δείξει ότι τελικά ο Χριστός δεν υπήρξε ποτέ. Εκεί θα διαφωνήσω. Όχι με το αν υπήρξε ή όχι, αλλά με το αν έχει σημασία να αποδείξεις κάτι τέτοιο (και αν είναι βέβαια εφικτό). Γιατί και να μην υπήρξε, αυτό που έχουμε στο μυαλό μας και στην ψυχή μας σα Χριστό είναι το σύνολο των λόγων και των έργων του όπως τα βλέπουμε στα Ευαγγέλια. Και αυτό νομίζω είναι πολύ πολύτιμο. Δεν ξέρω με τι κριτήρια να το κρίνω, πέρα από το συναίσθημα που ένιωθα μικρός όταν τα διάβαζα καμιά φορά κι από αυτό το δέος που μου δημιουργούσε αυτή η ύπαρξη. Δηλαδή αυτά τα λόγια δεν έχει σημασία αν τα είπε όντως αυτός που λένε. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ενσαρκώνουν, έτσι αισθάνομαι, την πραγματική αγάπη, την απόλυτη αγάπη. Και τι είναι σπουδαιότερο στη ζωή από την αγάπη;