Μέρες του '67

Σπέρααα!!! Τι γίνεται; Πώς πάνε τα κέφια; Χαθήκαμε κομμάτι, ε; Έχεις δίκιο, το ξέρω, αλλά είχα πέσει με τα μούτρα στη... διπλωματική και δε σηκώνω κεφάλι!!.. Χμμ.. Εντάξει δε το συνεχίζω το αστείο, μην πέσει κανένας κεραυνός από το παράθυρο και με κάψει, έχει συννεφιά σήμερα και δε το έχει σε τίποτα, είμαι σίγουρος..

Έκανα που λες μια ακαδημαϊκή και εκπαιδευτική - πάνω απ' όλα - επίσκεψη στην Ουψάλα, η οποία δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο κοντά είναι, μόνο 40 λεπτά με το τρένο, όσο δηλαδή έκανα κάποτε το Βύρωνας - Κυψέλη, επί Έλλης δηλαδή (μιλάμε για αρχαία ιστορία)!!!

Εκεί πέρα στην Ουψάλα μένει μια παρέα παιδιώνε που γνώρισα στο ταξίδι στην Ρίγα, μεταξύ των οποίωνε κι ένας Έλληνας, μαζί με τον ξάδερφό του που τον επισκέφτηκε για λίγες μέρες. Αυτός ο ξάδερφος τώρα, για να δεις μικρός που έιναι ο κόσμος, με το που τον βλέπω λέω "γνωστή φάτσα"! Αν το πιστεύεις είναι πολιτικός μηχανικός από το έτος μου (ο οποίος τελείωσε φέτος παρεπιπτόντως) και όχι απλά από το έτος μου, αλλά και συγκοινωνιολόγος, σαν και του λόγου μου!!! Δηλαδή κανονικά έπρεπε να έχουμε φάει ψωμί κι αλάτι μαζί, αλλά ήμουνα τόσο κοινωνικός και ανοιχτός άνθρωπος βλέπεις, που ούτε ένα "γεια" δεν είχαμε πει τόσα χρόνια! Και τον γνωρίζω τώρα...

Τέλος πάντων, μυστήρια της φύσης, συστηνόμαστε, λέμε τα διάφορά μας, "άσε, μου λέει, μαλακία έκανα που δεν πήγα κι εγώ Εράσμους" και λοιπά και λοιπά. Κι αφού το βράδυ βγήκαμε με τα άλλα παιδιά και διασκεδάσαμε, το άλλο πρωί γύρναγα εγώ Στοκχόλμη, μου λένε οι δυο Έλληνες θα ρθούμε κι εμείς για να τη δει κι ο ξάδερφος. Ωραία...

Στο τρένο, που λες, κουβεντιάζουμε περί ανέμων και υδάτων, το ένα, το άλλο, σε μια φάση πάει η κουβέντα στις πορείες που γίνονται στην Αθήνα.
- Άσε, λέει, όλο πορείες κάνουνε κι είναι κλειστό το κέντρο κάθε μέρα. Όποιος θέλει, κλείνει το δρόμο.
- Έτσι είναι, λέω κι εγώ, όσα χρόνια είμαι Αθήνα, ολόκληρη βδομάδα που να είναι ανοιχτό το κέντρο συνεχώς δεν είδα. Πόσο μάλλον τώρα, θα πρέπει να γίνεται χαμός.
- Ναι μωρέ, μου λέει, τους μαλάκες, που πάνε και κλείνουνε το δρόμο λες κι είναι δικός τους. Κι η αστυνομία αντί να τους συλλάβει, κάθεται και τους κοιτάει..
- Κάτσε μωρέ, του λέω, ποιους να συλλάβει δηλαδή; Γιατί να τους συλλάβει;
- Αφού είναι παράνομο να κλείνεις το δρόμο, πρέπει να τους συλλάβει!
- Ρε φιλε μου, δεν νομίζω ότι είναι παράνομο...
- Αποκλείεται! (αρχίζει να τα παίρνει!) Είναι σίγουρα παράνομο!
- Όχι, του λέω, πραγματικά πιστεύω ότι είναι νόμιμο το να κάνεις πορείες, είμαι αρκετά σίγουρος...
Και αμέσως μου πετάει την υπέρτατη ατάκα:
- Κομμουνιστής είσαι ρε;
...

Μένω μαλάκας για ένα δευτερόλεπτο και με ξαναρωτάει: "Κομμουνιστής είσαι;;;"
- Όχι, του λέω, εσύ είσαι ΔΑΠίτης;
- Όχι, μου λέει, εγώ είμαι ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗΣ!
...

Ξαναμένω μαλάκας.
- Κάτσε ρε φίλε, του λέω, τι σοσιαλιστής είσαι; Άμα είναι και οι πορείες παράνομες πώς θα διαμαρτυρηθεί κάποιος που του καταπατούν τα δικαιώματά του;
- Να μη διαμαρτυρηθεί!
- Δηλαδή εσύ δε θες να έχεις το δικαίωμα να διαμαρτυρηθείς αμα κάποιος βλάψει το συμφέρον σου;
- Όχι βέβαια, μου λέει, γιατί να διαμαρτυρηθώ; Αφού τους ψήφισα, ότι κάνουν αυτοί πρέπει να το στηρίξω!!!
...

Δε θα σας κουράσω με την υπόλοιπη συζήτηση, φυσικά δε βγάλαμε άκρη, μιλάμε για εγκέφαλο άλλης κατασκευής, που (ευτυχώς) δεν έχω συνηθίσει να συναναστρέφομαι. Στο τέλος απλά του είπα να το ψάξει αν θέλει, αλλά η πορεία είναι νόμιμη πράξη και δεν μπορώ να του πω κάτι άλλο, οπότε αυτός επέμεινε ότι "αποκλείεται" και "μόνο υπό ειδικές συνθήκες ίσως, που δεν τις ξέρω"...


Μιας και σήμερα είναι επέτειος της χούντας, σκέφτηκα ότι είναι επίκαιρο να αναφέρω αυτή τη συζήτηση και τις σκέψεις που μου προκάλεσε, αφού είμαι σίγουρος ότι το 70-80% των συμφοιτητών μου (μπορεί να λέω και λίγο) σκέφτονται όπως εκείνο το παιδί. Είναι δηλαδή κόκκινα, πράσινα, μπλε ή ότι άλλο, και τα νοιάζει μόνο να κερδίζει η ομάδα τους. Είναι η βάση πάνω στην οποία πατάνε αυτοί που μας κυβερνάνε από τις τηλεοράσεις. Είναι μια άμορφη μάζα από πλάσματα που πρέπει να ανήκουν κάπου γιατί μόνα τους δεν είναι τίποτα, διαλέγουν ομάδα και αμέσως η ζωή τελειώνει, ή μάλλον η σκέψη τελειώνει, όλα γύρω τους είναι μόνο πράσινα, μόνο μπλε ή ότι άλλο χρώμα...

Τέτοιες ομάδες στη σχολή τις απέφευγα και μόνο από περιέργεια τις παρακολουθούσα καμιά φορά στις συνελεύσεις, όπως βλέπεις ένα ντοκιμαντέρ και λες "τι γίνεται ρε στον κόσμο, τς τς τς!!!" Μόνο που το ντοκιμαντέρ κάποτε τελειώνει, ή αλλάζεις κανάλι, και δεν πρόκειται ποτέ να ξαναδείς ανακόντα να χωνεύει βουβάλι ή το άγαλμα του Σαντάμ να πέφτει δίπλα σου. Όμως από τις ομάδες δεν ξεφεύγεις τόσο εύκολα. Θα τις συνταντάς κάθε μέρα στην κοινωνία αυτή που ζούμε, επηρρεάζουν τη ζωή σου, σου βάζουν χέρι, μαζί μας ή εναντίον μας, κι άντε εξήγησέ τους τώρα εσύ ότι υπάρχει και το "παράλληλα", δυο ευθείες που να μην έχουν κανένα κοινό σημείο...

Ίσως να μην καταλαβαίνεις την απέχθειά μου προς τις ομάδες. Ίσως να σου φαίνομαι υπερβολικά εγωιστής, πολύ "βαρύ πεπόνι", που περνιέμαι για καλύτερος από τους άλλους και που δεν καταδέχομαι να πέσω στο επίπεδό τους, εξυπνάκιας, σνομπ ή ό,τι άλλο. Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος. Δεν είμαι σε τίποτα καλύτερος από αυτούς, δεν είμαι πιο καλός ή πιο ηθικός ή πιο έξυπνος. Βλέπω όμως κάτι που αυτοί δεν το βλέπουν, αυτό είναι όλο.

Βλέπω ότι οι ομάδες δεν ενώνουν ανθρώπους, αλλά χωρίζουν ανθρώπους. Δε μου φτάνουνε βλέπεις μόνο οι πράσινοι, ούτε μόνο οι κόκκινοι, ή οι μπλε, τους θέλω όλους, να τους αγαπάω, να εκτιμάω και να σέβομαι όλους τους ανθρώπους. Ναι είμαι μεγαλομανής! Αλλά τι διαφορά έχουνε δηλαδή οι μεν από τους δε; Μάλλον είμαι στραβός και δε την βλέπω τη διαφορά. Αλλά νομίζω ότι άν αυτό το παιδί δε μου έλεγε "είμαι πράσινος", εγώ ως ένα απλό παιδί θα τον έβλεπα. Και εξακολουθώ να τον βλέπω ως τέτοιο.

Νομίζω ότι έχουμε παρανοήσει τις χρωματιστές φανέλες και τα σορτσάκια. Η χρήση τους συνίσταται στο να ξεχωρίζουν οι ποδοσφαιριστές τους συμπαίκτες τους, ώστε να παιχτεί σωστά το παιχνίδι, αλλά μόλις τελειώσει ο αγώνας, φοράνε τα κανονικά τους ρούχα και πάνε σπίτι τους (κάνουνε πρώτα κι ένα ντουσάκι, συνήθως). Τότε πια είναι όλοι το ίδιο.