Μέρες του '67

Σπέρααα!!! Τι γίνεται; Πώς πάνε τα κέφια; Χαθήκαμε κομμάτι, ε; Έχεις δίκιο, το ξέρω, αλλά είχα πέσει με τα μούτρα στη... διπλωματική και δε σηκώνω κεφάλι!!.. Χμμ.. Εντάξει δε το συνεχίζω το αστείο, μην πέσει κανένας κεραυνός από το παράθυρο και με κάψει, έχει συννεφιά σήμερα και δε το έχει σε τίποτα, είμαι σίγουρος..

Έκανα που λες μια ακαδημαϊκή και εκπαιδευτική - πάνω απ' όλα - επίσκεψη στην Ουψάλα, η οποία δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο κοντά είναι, μόνο 40 λεπτά με το τρένο, όσο δηλαδή έκανα κάποτε το Βύρωνας - Κυψέλη, επί Έλλης δηλαδή (μιλάμε για αρχαία ιστορία)!!!

Εκεί πέρα στην Ουψάλα μένει μια παρέα παιδιώνε που γνώρισα στο ταξίδι στην Ρίγα, μεταξύ των οποίωνε κι ένας Έλληνας, μαζί με τον ξάδερφό του που τον επισκέφτηκε για λίγες μέρες. Αυτός ο ξάδερφος τώρα, για να δεις μικρός που έιναι ο κόσμος, με το που τον βλέπω λέω "γνωστή φάτσα"! Αν το πιστεύεις είναι πολιτικός μηχανικός από το έτος μου (ο οποίος τελείωσε φέτος παρεπιπτόντως) και όχι απλά από το έτος μου, αλλά και συγκοινωνιολόγος, σαν και του λόγου μου!!! Δηλαδή κανονικά έπρεπε να έχουμε φάει ψωμί κι αλάτι μαζί, αλλά ήμουνα τόσο κοινωνικός και ανοιχτός άνθρωπος βλέπεις, που ούτε ένα "γεια" δεν είχαμε πει τόσα χρόνια! Και τον γνωρίζω τώρα...

Τέλος πάντων, μυστήρια της φύσης, συστηνόμαστε, λέμε τα διάφορά μας, "άσε, μου λέει, μαλακία έκανα που δεν πήγα κι εγώ Εράσμους" και λοιπά και λοιπά. Κι αφού το βράδυ βγήκαμε με τα άλλα παιδιά και διασκεδάσαμε, το άλλο πρωί γύρναγα εγώ Στοκχόλμη, μου λένε οι δυο Έλληνες θα ρθούμε κι εμείς για να τη δει κι ο ξάδερφος. Ωραία...

Στο τρένο, που λες, κουβεντιάζουμε περί ανέμων και υδάτων, το ένα, το άλλο, σε μια φάση πάει η κουβέντα στις πορείες που γίνονται στην Αθήνα.
- Άσε, λέει, όλο πορείες κάνουνε κι είναι κλειστό το κέντρο κάθε μέρα. Όποιος θέλει, κλείνει το δρόμο.
- Έτσι είναι, λέω κι εγώ, όσα χρόνια είμαι Αθήνα, ολόκληρη βδομάδα που να είναι ανοιχτό το κέντρο συνεχώς δεν είδα. Πόσο μάλλον τώρα, θα πρέπει να γίνεται χαμός.
- Ναι μωρέ, μου λέει, τους μαλάκες, που πάνε και κλείνουνε το δρόμο λες κι είναι δικός τους. Κι η αστυνομία αντί να τους συλλάβει, κάθεται και τους κοιτάει..
- Κάτσε μωρέ, του λέω, ποιους να συλλάβει δηλαδή; Γιατί να τους συλλάβει;
- Αφού είναι παράνομο να κλείνεις το δρόμο, πρέπει να τους συλλάβει!
- Ρε φιλε μου, δεν νομίζω ότι είναι παράνομο...
- Αποκλείεται! (αρχίζει να τα παίρνει!) Είναι σίγουρα παράνομο!
- Όχι, του λέω, πραγματικά πιστεύω ότι είναι νόμιμο το να κάνεις πορείες, είμαι αρκετά σίγουρος...
Και αμέσως μου πετάει την υπέρτατη ατάκα:
- Κομμουνιστής είσαι ρε;
...

Μένω μαλάκας για ένα δευτερόλεπτο και με ξαναρωτάει: "Κομμουνιστής είσαι;;;"
- Όχι, του λέω, εσύ είσαι ΔΑΠίτης;
- Όχι, μου λέει, εγώ είμαι ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗΣ!
...

Ξαναμένω μαλάκας.
- Κάτσε ρε φίλε, του λέω, τι σοσιαλιστής είσαι; Άμα είναι και οι πορείες παράνομες πώς θα διαμαρτυρηθεί κάποιος που του καταπατούν τα δικαιώματά του;
- Να μη διαμαρτυρηθεί!
- Δηλαδή εσύ δε θες να έχεις το δικαίωμα να διαμαρτυρηθείς αμα κάποιος βλάψει το συμφέρον σου;
- Όχι βέβαια, μου λέει, γιατί να διαμαρτυρηθώ; Αφού τους ψήφισα, ότι κάνουν αυτοί πρέπει να το στηρίξω!!!
...

Δε θα σας κουράσω με την υπόλοιπη συζήτηση, φυσικά δε βγάλαμε άκρη, μιλάμε για εγκέφαλο άλλης κατασκευής, που (ευτυχώς) δεν έχω συνηθίσει να συναναστρέφομαι. Στο τέλος απλά του είπα να το ψάξει αν θέλει, αλλά η πορεία είναι νόμιμη πράξη και δεν μπορώ να του πω κάτι άλλο, οπότε αυτός επέμεινε ότι "αποκλείεται" και "μόνο υπό ειδικές συνθήκες ίσως, που δεν τις ξέρω"...


Μιας και σήμερα είναι επέτειος της χούντας, σκέφτηκα ότι είναι επίκαιρο να αναφέρω αυτή τη συζήτηση και τις σκέψεις που μου προκάλεσε, αφού είμαι σίγουρος ότι το 70-80% των συμφοιτητών μου (μπορεί να λέω και λίγο) σκέφτονται όπως εκείνο το παιδί. Είναι δηλαδή κόκκινα, πράσινα, μπλε ή ότι άλλο, και τα νοιάζει μόνο να κερδίζει η ομάδα τους. Είναι η βάση πάνω στην οποία πατάνε αυτοί που μας κυβερνάνε από τις τηλεοράσεις. Είναι μια άμορφη μάζα από πλάσματα που πρέπει να ανήκουν κάπου γιατί μόνα τους δεν είναι τίποτα, διαλέγουν ομάδα και αμέσως η ζωή τελειώνει, ή μάλλον η σκέψη τελειώνει, όλα γύρω τους είναι μόνο πράσινα, μόνο μπλε ή ότι άλλο χρώμα...

Τέτοιες ομάδες στη σχολή τις απέφευγα και μόνο από περιέργεια τις παρακολουθούσα καμιά φορά στις συνελεύσεις, όπως βλέπεις ένα ντοκιμαντέρ και λες "τι γίνεται ρε στον κόσμο, τς τς τς!!!" Μόνο που το ντοκιμαντέρ κάποτε τελειώνει, ή αλλάζεις κανάλι, και δεν πρόκειται ποτέ να ξαναδείς ανακόντα να χωνεύει βουβάλι ή το άγαλμα του Σαντάμ να πέφτει δίπλα σου. Όμως από τις ομάδες δεν ξεφεύγεις τόσο εύκολα. Θα τις συνταντάς κάθε μέρα στην κοινωνία αυτή που ζούμε, επηρρεάζουν τη ζωή σου, σου βάζουν χέρι, μαζί μας ή εναντίον μας, κι άντε εξήγησέ τους τώρα εσύ ότι υπάρχει και το "παράλληλα", δυο ευθείες που να μην έχουν κανένα κοινό σημείο...

Ίσως να μην καταλαβαίνεις την απέχθειά μου προς τις ομάδες. Ίσως να σου φαίνομαι υπερβολικά εγωιστής, πολύ "βαρύ πεπόνι", που περνιέμαι για καλύτερος από τους άλλους και που δεν καταδέχομαι να πέσω στο επίπεδό τους, εξυπνάκιας, σνομπ ή ό,τι άλλο. Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος. Δεν είμαι σε τίποτα καλύτερος από αυτούς, δεν είμαι πιο καλός ή πιο ηθικός ή πιο έξυπνος. Βλέπω όμως κάτι που αυτοί δεν το βλέπουν, αυτό είναι όλο.

Βλέπω ότι οι ομάδες δεν ενώνουν ανθρώπους, αλλά χωρίζουν ανθρώπους. Δε μου φτάνουνε βλέπεις μόνο οι πράσινοι, ούτε μόνο οι κόκκινοι, ή οι μπλε, τους θέλω όλους, να τους αγαπάω, να εκτιμάω και να σέβομαι όλους τους ανθρώπους. Ναι είμαι μεγαλομανής! Αλλά τι διαφορά έχουνε δηλαδή οι μεν από τους δε; Μάλλον είμαι στραβός και δε την βλέπω τη διαφορά. Αλλά νομίζω ότι άν αυτό το παιδί δε μου έλεγε "είμαι πράσινος", εγώ ως ένα απλό παιδί θα τον έβλεπα. Και εξακολουθώ να τον βλέπω ως τέτοιο.

Νομίζω ότι έχουμε παρανοήσει τις χρωματιστές φανέλες και τα σορτσάκια. Η χρήση τους συνίσταται στο να ξεχωρίζουν οι ποδοσφαιριστές τους συμπαίκτες τους, ώστε να παιχτεί σωστά το παιχνίδι, αλλά μόλις τελειώσει ο αγώνας, φοράνε τα κανονικά τους ρούχα και πάνε σπίτι τους (κάνουνε πρώτα κι ένα ντουσάκι, συνήθως). Τότε πια είναι όλοι το ίδιο.

Αγία Πετρούπολη (μέρος Βού, άρθρο 5 παράγραφος 4)

Ήτανε μια βροχερή μέρα εκείνη που διασχίζαμε τα σύνορα Φιλανδίας - Ρωσσίας. Ο καιρός ήταν μουντός (η οποία είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα λέξη τώρα που το σκέφτομαι, από πού να βγαίνει άραγε...) και η ατμόσφαιρα θλιβερή.

Στον έλεγχο διαβατηρίων αντικρύσαμε τις πρώτες Ρωσίδες! Ήταν κάτι δίμετρες κουκλάρες, σε στρατιωτική στολή, σωστές παγοκολώνες, που μας αντιμετώπισαν σαν εγκληματίες ή σιχαμερά αποβράσματα. Όχι ότι μας είπαν κουβέντα, αλλά το βλέμμα τους σου πάγωνε το αίμα! Φυσίκα σε όλους ξύπνησαν και κάποια μαζοχιστικά ένστικτα...

Όταν συνεχίσαμε την πορεία μας σε ρωσικό πια έδαφος, ήταν σα να ταξιδεύαμε πίσω στο χρόνο. Ξαφνικά όλα τα αυτοκίνητα έγιναν LADA και ZASTAVA, ο δρόμος στενός και κακής ποιότητας και τα λιγοστά σπιτάκια ξύλινα και πάμφτωχα.

Η πρώτη εικόνα της Αγίας Πετρούπολης ήταν απογοητευτική. Έμοιαζε σαν ένα σύνολο από ολόιδιες γκριζες και πανύψηλες πολυκατοικίες, σαν φυλακές, πραγματικά σφίχτηκε η καρδιά μου. Οι δρόμοι λασπωμένοι από το χιόνι που μόλις είχε αρχίσει να λιώνει, αλλά αυτή η λάσπη δεν ήταν σαν της Στοκχόλμης. Δεν ήταν απλά υγρό χώμα. Είχε και λάδια, δεν ξέρω τι προελεύσεως, πάντως τα είδα σε πολλά σημεία της πόλης, να ιριδίζουν αηδιαστικά.

Το γκρίζο χρώμα κυριαρχούσε. Τα μαγαζιά είχαν μικροσκοπικές διακριτικότατες ταμπέλες, δεν έχω δει άλλη πόλη με τόσο λίγες διαφημίσεις στο δρόμο. Σε κάποια φάση ο οδηγός μας είπε ότι στα αριστερά ήταν το ξενοδοχείο μας. Ποιο ήταν όμως; Όλα τα κτίρια ήταν ίδια, με μικρές διαφορές, ανοιχτό γκρίζο, λίγο πιο ανοιχτό γκρίζο, ξεβαμμένο κίτρινο. Τελικά το κατάλαβα όταν παρκάραμε μπροστά του, ήταν το "κίτρινο" με τη διακριτική πινακίδα πάνω από την είσοδο ΠAΔΟΓΑ ΟΤΕΠb - LADOGA HOTEL...

Πλάκα έχει που το ρωσικό αλφάβητο έχει κάποια παρόμοια γράμματα με τα δικά μας. Ήμουν από τους λίγους που μπορούσα να κουτσοδιαβάσω τι έλεγαν οι επιγραφές. Κι η αλήθεια είναι ότι πάντα ήθελα να μάθω ρώσικα. Τώρα όμως προέχει η bachata. Γι αυτό και σας χαιρετώ και θα τα πούμε πάλι. Δε χανόμαστε. Φιλάκια ρουφηχτά.

Καλή Ανάσταση!

Σήμερα είναι Μεγάλη Παρασκευή, ο καημένος ο Χριστούλης έχει σταυρωθεί και η Χριστιανοσύνη θρηνεί. Κι εγώ λέω να κάτσω μέσα απόψε. Γιατί για τα δικά μου τα αμαρτήματα πέρασε του Χριστού τα Πάθη, που τα έκανε και ταινία ο Μελ Γκίμπσον κι ευτυχώς που δεν την είδα γιατί δεν μπορώ τις βίες.

Πωπω ούτε που κατάλαβα Πάσχα φέτος. Από τυριά σε χάμπουργκε κι από ζαμπά σε μπέηκα ήμουνα όλη την ώρα. Πότε ήρθε η Μεγαλοβδομάδα, πότε έφυγε, πότε θα γυρίσει ξέρεις;... Τι να πω, αν είχα μια ορπίδα να σωθεί η ψυχούλα μου, εφέτο την απώλεσα. "Είμ' αμαρτωλός, δε με θέλω πια, ειμ' αμαρτωλός, φεύγω μακριά..."

Είδα και ένα ντοκυμαντέρι για το χριστιανισμό και κολάστηκα κι άλλο σήμερα. Έλεγε ότι χιλιάδες χρόνια προ Χριστού, υπήρχανε θεότητες σε διάφορα μέρη του κόσμου, με τα ίδια χαρακτηριστικά με το Χριστό, όπως: Παρθενογέννεση, δώδεκα μαθητές, πρώτο κύρηγμα στα δώδεκα, έναρξη του έργου τους στα 30, και στο τέλος θάνατο που κράτησε 3 μέρες μέχρι την τελική Ανάσταση!!!

Πολύ ενδιαφέροντο σας λέω κι έλεγε κι άλλα πετυχημένα, αλλά έχανε λίγο στην προσπάθειά του να δείξει ότι τελικά ο Χριστός δεν υπήρξε ποτέ. Εκεί θα διαφωνήσω. Όχι με το αν υπήρξε ή όχι, αλλά με το αν έχει σημασία να αποδείξεις κάτι τέτοιο (και αν είναι βέβαια εφικτό). Γιατί και να μην υπήρξε, αυτό που έχουμε στο μυαλό μας και στην ψυχή μας σα Χριστό είναι το σύνολο των λόγων και των έργων του όπως τα βλέπουμε στα Ευαγγέλια. Και αυτό νομίζω είναι πολύ πολύτιμο. Δεν ξέρω με τι κριτήρια να το κρίνω, πέρα από το συναίσθημα που ένιωθα μικρός όταν τα διάβαζα καμιά φορά κι από αυτό το δέος που μου δημιουργούσε αυτή η ύπαρξη. Δηλαδή αυτά τα λόγια δεν έχει σημασία αν τα είπε όντως αυτός που λένε. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ενσαρκώνουν, έτσι αισθάνομαι, την πραγματική αγάπη, την απόλυτη αγάπη. Και τι είναι σπουδαιότερο στη ζωή από την αγάπη;