Αγία Πετρούπολη (μέρος Άρφα)....

Ήτουνε ένα υγρό απόγευμα εκείνο όπου συναντηθήκαμε με τα άλλα ξέφρενα τέκνα του Εράσμιου Θεού στο τέρμινο της γραμμής των Βίκινγκ, σε μια τσαχπινιά του λιμανιού της Στοκχόλμης... Η πλάτη μου με προσμονή παρακαλούσε να απιθώσω χάμω το βαρύ, σχετικά, πισώδεμα (=back-pack αγγλιστί) ενώ το βλέμμα μου γυρόφερε μερικές φορές στα προσώπατα των συντξιδιωτών μου και σε δυο-τρία οπίσθια που άξιζαν περαιτέρας μελέτης.

"Μάλιστα" είπα από μέσα μου, "not bad... not bad", λέγω, όπως θα έλεγε και ένας πολύ σπουδαίος ποιητής του οποίου ξεχνώ το όνομα, και να με συχωρείτε... Αντίκρυ μου έστεκαν δυο παγκάκια στα οποία ύπαρχε χώρος αρκετός για να ακουμπήσω το πονεμένο μου κορμί και να πάρω μιαν ανάσα από το μακρύ περπάτημα. Στο ένα κάθονταν δυο παλικάρια, αμφιβόλου ποιότητος και προελεύσεως, ενώ στο δεύτερο έβλεπες ένα παλικάρι ξανθό, σκεφτικό και μόνο. Η αρχική μου πρόθεση, ήταν με σιγουριά να πάω να καθήσω δίπλα του, και για λόγους συμμετρίας, αν θες, ισορροπίας και δικαίου. Στο κάτω κάτω οι άλλοι δυο ήδη κουβέντιαζαν αναμεταξύ τους.

Όμως μια ακατανόητη βαρεμάρα στο να διανύσω τα δυο- τρία παραπάνω μέτρα που απείχε το παγκάκι του από μένα, με οδήγησε στη σιγουριά του κοντινότερου παγκακίου, αυτού δηλαδή με τα δυο τα παιδιά. Εκάθισα, συστήθηκα, και με σύντομες ερωταπαντήσεις μου έγιναν γνωστά όλα τα σημαντικά που τους αφορούσαν: Ιταλός και Ισπανός, Αντρέα και Μαρκ, σε Εράσμους στο Έρεμπρο, ενώ η προφορά του Ισπανού ήτανε τόσο δυσάρεστη που πιο πολύ εγώ αρνιόμουν να δεχτώ ότι καταλάβαινα τι έλεγε, παρά αυτός τα έλεγε λάθος. Τέλος πάντων, καλά παιδιά μου φάνηκαν, ειδικά ο Ιταλός, και η ώρα κυλούσε πολύ σιγά...

Με το βλέμμα να εποπτέυει άγρυπνο το χώρο και να καταγράφει συνεχώς την αναλογία αρσενικών-θυληκών (μια παλιά συνήθεια που την έχω απ'το στρατό..) άρχισα να παρατηρώ ότι στο παγκάκι του ξανθού μοναχικού τύπου, όπου για λίγα μόνο μέτρα δεν είχα καθήσει, συσσωρεύονταν τώρα κοπάδι τα κορίτσια! Δηλαδής, όχι μόνο είχανε κάτσει δίπλα του, αλλά και όρθιες ολόγυρα στέκαν στο τέλος καμιά δεκαριά θυληκά!!! "Πωωω, ρε φίλε, λέω, πόσο βρώμικα παιχνίδια παίζει η ζωή.. Χάθηκε ο κόσμος να κάθομαι τώρα κι εγώ μαζί τους, να πω πως άρχισε με το δεξί ετούτο το ταξίδι; Να δεις όμως που αν είχα κάτσει εγώ δίπλα του, αυτές θα είχαν έρθει εδώ που είμαι τώρα"!!!!!!

"Δε βαριέσαι όμως", σκέφτηκα αργότερα, "οι γυναίκες έρχονται και παρέρχονται, ενώ οι φίλοι μένουν........."

Πλάκα κάνω βέβαια!!!! Ποτέ δε θα σκεφτόμουν μια τέτοια σαχλαμάρα! Γαμώ την τύχη μου είπα και δεν αρχίσαμε καλά!!!!

ΤΕΛΟΣ ΑΡΦΑ ΜΕΡΟΥΣ

ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ: Πώς τα έβαλα με τον θαλάσσιο ελέφαντα, παρουσία του βασιλικού ζεύγους! Πώς νίκησα σε μια αιματηρή παρτίδα σκάκι έναν σοφό διακοσίων δεκαεφτά ετών! Κι ακόμα: Ποια διάσημη Ελληνίδα τραγουδίστρια απεχθάνεται τα γεμιστά!

Αυτά και άλλα πολλά την ερχόμενη Τρίτη. Την Τρίτη, δηλαδή, που μας έρχεται. Όχι αυτή που πέρασε, ξέρεις...

Γεννημένος χορευτής!

Το ότι ο Βάγγος είναι χορευτικό παιδί το ξέρουν κι οι πέτρες... Ειδικά εδώ στη Σουηδία! Διότι αμα τη αφίξει μου, αρχίνισα μαθήματα σάλσα (κόκκινη και άσπρη) και bachata. Και αυτά είναι που πραγματικά μου κρατούν ψηλά το ηθικό μου, μη πέσει και έχουμε άλλα...

Έτσι για να δείτε ένα δείγμα, να ξέρετε τι να περιμένετε όταν με το καλό γυρίσω, παραθέτω δύο βίντεα που τράβηξα από τα μαθήματα. Απλά στη θέση του χορευτή, φανταστείτε το γραμμωμένο μου κορμί που το'χει ποτίσει η αρμύρα της θάλασσας, και που στα ροζιασμένα χέρια μου... αχεμμμ... αυτά. Δείτε τα βίντεα!

Έμπνευση..

Κάτι με πιάνει ώρες ώρες, home-sickness θαρρώ το λένε, και αναπολώ τη Ζάκυνθο των παιδικών μου χρόνων... Ίσως να φταίει που είναι βαριά η ζωή εδώ στην ξενιτιά και γεμάτη δυσκολίες.

Ξέρεις τι θα πει να θες να φας ένα σουβλάκι και να μην έχεις μια "χοντρή" να πεταχτής να πάρεις; Ξέρεις τι είναι να θες να φας φρυγανιά με παγωτό και να μην έχεις μια Μπόχαλη να πας να αράξεις; Να θες να πνιγείς μαζί με ένα κουνέλι στη σάρρρρτσα και να μην υπάρχει ένα μέρος με ζακυθινές καντάδες σε ολόκληρη Στοχόρμη; Ή να γυρνάς χαράματα από το βραδυνό ξενύχτι (για δουλειά πάντα) και να μην υπάρχει ένας Αγγειός να βάλεις ένα σταφιδόψωμο μέσα σου, έστω ένα κρουασάν βουτύρου βρε αδερφέ;! Αλλά πιο πολύ μου λείπει ένας Φώσκολος να πα να δώ μια ταινία και να έχω ντόρμπυ σαράου τη φασαρία από τα ζακυθινά πιτσιρίκια...

Αυτές οι δυσκολίες και ανέχειες μάλλον είναι που με οδήγησαν να γράψω το παρακάτω ποίημα:

A ZACINTO

Né più mai toccherò le sacre sponde
ove il mio corpo fanciulletto giacque,
Zacinto mia, che te specchi nell'onde
del greco mar da cui vergine nacque

Venere, e fea quelle isole feconde
col suo primo sorriso, onde non tacque
le tue limpide nubi e le tue fronde
l'inclito verso di colui che l'acque

cantò fatali, ed il diverso esiglio
per cui bello di fama e di sventura
baciò la sua petrosa Itaca Ulisse.

Tu non altro che il canto avrai del figlio,
o materna mia terra; a noi prescrisse
il fato illacrimata sepoltura.

Τώρα τι μου' ρθε και το 'γραψα στα ιταλικά δεν ξέρω, ίσως για να κάνω επίδειξη! Αλλά επειδή κάποιοι που διαβάζουνε το μπλογκ είναι και αστοιχείωτοι και αδαής (!!!) και υπανάπτυκτοι θα παραθέσω και μια πρόχειρη μετάφραση που μου έκανε ένας φίλος, επειδής εγώ βαριόμουνα...

ΣΤΗ ΖΑΚΥΝΘΟ

Πλιά στη ζωή δεν θα πατή το δύστυχο ποδάρι

Τις άγιες όχθες που άγγιζα στα χρόνια τα χρυσά,

Ω ποθητή μου Ζάκυνθο, που πάντοτε με χάρη

Στο κύμα καθρεφτίζεσαι, στα Ελληνικά νερά.

Η Αφροδίτη ολόλαμπρη από κει μέσα βγήκε

Κ’ έκαμε με το γέλιο της γόνιμα τα νησιά,

Οπού απερίγραφτα ο λαμπρός ο στίχος δεν αφήκε

Τα νέφη σου τα διάφανα, τα δένδρα τα πυκνά,

Του ποιητή που έψαλλε τη διάφορη εξορία,

Της μοίρας τ’ άγρια κύματα, που το μικρό νησί

Ο Οδυσσέας εφίλησε τρανός στη δυστυχία.

Απ’ το παιδί σου το άχαρο, ω μητρική μου γη,

Μονάχα το τραγούδι του θάχης για συντροφιά.

Σ’ εμένα η Μοίρα μου έγραψε αδάκρυτη ταφή.

(Στ. Μαρτζώκης)

Εντάξει, καλούτσικα το απέδωσε ο φίλος μου ο Μαρτζώκης αυτό που ήθελα να πω, αλλά είναι ερασιτέχνης το παιδί ακόμα, δεν ξέρει, και μη το αποπαίρνετε (αποπίσω).

Και μιας και με έχει πιάσει η ποιητική διάθεση και δέχτηκα και πιέσεις από το φίλο μου το χριστιανό να γίνω και γω φανατικός χριστιανός και να ορκιστώ αιώνια πίστη στην εκκλησία, τι γυρνάω και του λέω;

Πρέπει μια και καλή να το χωνέψεις, α παπά παπά παπά παπά

Πως δεν τα πάω καλά με τις δεσμεύσεις, α παπά παπά παπά παπά

Α παπά παπά παπά παπά, εγώ δεν κάνω τέτοια πράματα, α παπά

Τώρα πώς μου ήρθε αυτό δεν ξέρω, αφού δεν είναι παπάς το παιδί. Μυστήρια πράματα.