Η ασυναρτησία, της ασυναρτησίας...

Γεια χαραντάν μάγκες! Πώς πάμε; Καλώς; Καλώς. Είμαι το λοιπόν τις προάλλες σε ένα μέρος που μας έχουνε πάει να μάθουμε ένα πολύ δημοφιλές σπορρρ (ο θεός να το κάνει) της Σουηδίας. Μαζεύονται λέει ένα τσούρμο τεμπέληδες, χωρίζονται σε δυο ομάδες, παίρνουνε από λίγες μπάλες ο καθένας και προσπαθούνε να τις πετάξουνε έτσι ώστε αυτές να σταματήσουνε όσο γίνεται πιο κοντά στο στόχο, που είναι λίγα μέτρα παρά πέρα.

Ιδού και το νέο αστέρι του αθλήματος:



Μα τι πάθος, τι μπρίο, τι στυλ! Μιλάμε για ζωώδη μαχητικότητα! Χρόνια προπονήσεων απαιτήθηκαν για να φτάσω σε τέτοια φόρμα... Τεσπα, παρόλη μου την υπερπροσπάθεια η ομάδα μου έχασε και είμαι και ο πρώτος που το παραδέχομαι δημοσίως. Εάν οι άλλοι το διαψεύσουνε, ζαμάν-φου..

Τώρα αυτά δεν έχουνε και πολλή σημασία, σαλάτες είναι για να περάσουμε στο κυρίως. Την ώρα δηλαδής που εμπήκαμε στον εν λόγω χώρο άθλησης, είδαμε παραδίπλα, μέσα σε μια φυσιολογική εκ πρώτης όψεως παρέα, να σουλατσάρει ένας κύριος που δεν κόλλαγε στην όλη εικόνα. Η φωτο τα λέει όλα...


Θα μπορούσε να είναι ένα κουίζ για παιδάκια που να λέγεται "Βρες τι δεν ταιριάζει", πάντως ο τύπος φερότανε πολύ νορμάλ, τις σούπερ δυνάμεις του τις έλεγχε απόλυτα και ούτε στο διάστημα εκσφενδόνιζε τις μπάλες του, ούτε πέταγε δεξιά κι αριστερά, ούτε λέηζερ έβγαζαν τα μάτια του, τίποτα. Όχι μπροστά μου τουλάχιστον..

Τι γύρευε όμως εκεί αυτός ο Σούπερ Ήρωας; Ένας ημίθεος ανάμεσα σε θνητούς, ένας ημίτρελος ανάμεσα σε τρελούς, ένας ημίγλυκος ανάμεσα σε γλυκούς... Μα, θα μου πεις, δεν έχουν κι οι Σούπερ Ήρωες το δικαίωμα να χαλαρώνουν που και που και να διασκεδάζουν με τους φίλους τους; Πρέπει συνέχεια να είναι στην τσίτα; Όχι βέβαια. Άλλωστε για αυτό το θέμα είχε μιλήσει και ένας από τους πρώτους Σούπερ Ήρωες, ο Ταρζάν. Το αναφέρει στο διάσημο βιβλίο του "Τσίτα, άσε με επιτέλους ήσυχο", ότι οι Σούπερ Ήρωες χρειάζονται προσωπικό χρόνο...

Και όμως, κάτι δε μου κολλούσε, πες το προαίσθημα, πες το υποψία, αλλά το μυαλό μου δεν ησύχαζε αν δεν έβρισκε την απάντηση στο τι έκανε εκεί αυτός ο Σούπερ Ήρωας! Τη λύση στην υπόθεση αυτή που προβλημάτιζε επίμονα τη λογική μου, ήρθε να δώσει η εξήγηση ενός Σουηδού φίλου: Αυτό στο οποίο ήμασταν μάρτυρες είναι απλώς ένα Σουηδικό bachelor party! Δηλαδή οι άντρες εδω πέρα, πριν παντρευτούνε δεν πετάνε τα λεφτά τους σε άχρηστες στριπτιζέζ, αλλά σε φαντεζί αποκριάτικα κοστούμια τα οποία φορούν δημοσίως με σκοπό τον εξεφτελισμό τους! Για φαντάσου! Παλικάρια να σου πετύχουνε όμως, ε;

Μωρέ λες να περνάνε καλύτερα έτσι; Υποθετικά μιλώντας, αφού οι Σουηδοί είναι πιο ανεπτυγμένοι από εμάς, δε θα έπρεπε να τους μιμούμαστε; Κάτι θα ξέρουνε, δε μπορεί. Κι εμείς πετάμε ένα σωρό λεφτά στο εμπόριο γυναικών... Αντί να βάλουμε ό,τι μας έχει περισσέψει από τα καρναβάλια και να βγούμε να γιορτάσουμε το τέλος της ελευθερίας μας! Άλλος καουμπόης, άλλος γκέι μητροπολίτης, άλλος... τρελοκοτσιδού μαθήτρια (γκουχ γκουχ!), σκεφτείτε τι ωραία που θα διασκεδάζαμε!

Ακούς εκεί... στριπτιζέζ! Απαπαπα...

Ένα αστείο που δεν είχα με ποιον να μοιραστώ!

Σπέραααα! Τι χαμπάρια; Όλα καλά; Μπράβο, χαίρομαι! Είμαι το λοιπόν τις προάλλες με τον Αυστριακό Χριστιανό φίλο μου και ένα τσούρμο Σιγκαπουριανούς (εξακολουθώ να μην είμαι σίγουρος αν αυτό είναι χώρα..) και πάμε σε ένα γεύμα που μας έχουνε ετοιμάσει, αλά σουηδικά! Δηλαδής, το μενού αποτελείται από μύξα σολωμού πάνω σε κρακεράκι (πρώτο πιάτο), μύξα πατάτας με σνίτσελ απροσδιορίστου κρέατος (κυρίως πιάτο) και μια κρέμα με σορόπια και μαϊντανό (μα τον άγιο!) για γλυκό.

Εκτός του ότι έπρεπε αυτά τα πράματα να τα φας, ανά τρία λεπτά με το ρολόι ο διοργανωτής, ντυμένος με μια φόρμα ελαιοχρωματιστή με κάτι στάμπες, σηκωνότανε απάνω και τραγούδαγε κάτι ακαταλαβίστικα σουηδικά τραγούδια ΤΗΣ ΤΑΒΛΑΣ (απ' ότι κατάλαβα) και εσύ έπρεπε όχι μόνο να σταματήσεις να τρώς, αλλά να τον συνοδέψεις στο φάλτσο του παραλήρημα, με οδηγό ένα φυλλάδιο με τα λόγια (ναι, τα σουηδικά!) που είχες μπροστά σου! Κι αυτό έπρεπε και να μας αρέσει! Έλα Χριστέ και κύριε... κύριε... εεε.. πώς είπαμε το μικρό σας; Α ναι! Κύριε Τάκη!

Λοιπόν το αστείο είναι άλλο. Στο τραπέζι δίπλα μας κάθονταν μια παρέα Κινέζοι, με τους οποίους φυσικά (επειδή είναι κι αυτοί γλεντζέδες και μερακλήδες σαν κι εμάς!) πιάσαμε αμέσως φιλιές. Μια Κινεζούλα λοιπόν μίλαγε με τον Αυστριακό και τον μάθαινε να γράφει κινέζικα στο i-phone της. Γιατί έχουνε ένα σύστημα οι Κινέζοι που ζωγραφίζεις το σύμβολο με το χέρι σου και αυτό αναγνωρίζει τη λέξη κι έτσι γράφεις μήνυμα πχ. Οπότε κάνω έτσι να ακούσω ποια λέξη του έδειχνε και τι βλέπω; Η πρώτη λέξη που της ήρθε της καημένης της κοπέλας στο μυαλό ήταν "μικρό"!!! Δηλαδή, σκέψου μαράζι που το 'χουνε οι Κινέζες, που από όλες τις λέξεις αυτή ήταν η πρώτη που της ήρθε!!!

Φυσικά έκανα την πανέξυπνη σκέψη ότι αν είχε γνωρίσει εμένα, η πρώτη που θα της ερχότανε θα ήταν "τεράστιο" (δεν κατάλαβα προς τι ο γέλωτας και ο βήχας Ιρένα και Έλλη...), έστω "μεγάλο"... άντε "κανονικό" ή "ανεκτό" ή... "δε βαριέσαι, καλύτερο από το τίποτα..."!!!

Τέσπα, εμένα μου φάνηκε αστείο, αλλά σε ποιον να το πω εκείνη την ώρα; Στους Σιγκαπουρέζους που θα παρεξηγιόντουσαν ή στον Χριστιανό που θα με αποκαλούσε αμαρτωλό και απωλωλό (έτσι γράφεται;) πρόβατο! Θου κύριε φυλακή το στόματί μου! Κύριε Τάκη...

Ευχαριστούμε που δεν καπνίζετε!

Λοιπόν αν και πάει καμιά βδομάδα που δεν έχω γράψει κουβέντα, δε βρίσκω τίποτα διαφέρον να σας πω, ίσα ίσα θα ήθελα πολύ να σας ακούσω και να μου πείτε εσείς τα νέα σας. Δηλαδή η αλήθεια είναι ότι αρχίζετε και μου λείπετε παλιόμουτρα, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, άλλος πχ γιατί με την ασχήμια του με έκανε να νιώθω καλύτερα για τον εαυτό μου, άλλος γιατί με τη βλακεία του με έκανε να νιώθω ακόμα καλύτερα για τον εαυτό μου και άλλη γιατί είχε ωραίο κώλο...

Υπάρχουν όμως και πράγματα που δε θα μου λείψουν από την Ελλάδα και δε θα τα πεθυμίσω όσο κι αν μείνω εδώ. Ένα από αυτά (τα ελάχιστα ομολογουμένως) είναι η συμπαθέστατη τσιγαρίλα που ανέδυαν τα ρούχα μου κάθε που γύρναγα σπίτι από έξοδο για καφέ ή για ποτό. Μα πραγματικά αυτό το θέμα με το νόμο για το κάπνισμα έβγαλε στην επιφάνεια τη χειρότερη πλευρά του Έλληνα! Δε θα επεκταθώ, όλοι ξέρετε τι εννοώ, άλλοι συμφωνείτε, άλλοι όχι, πάντως το γεγονός είναι ότι εδώ που ήρθα γλίτωσα από αυτό το βάσανο. Κι όταν λέμε γλίτωσα, εννοούμε ότι ήρθα στον Παράδεισο του αντικαπνιστή!!!

Είμαι που λές μια μέρα στη σχολή έξω από ένα κτίριο με γραφεία καθηγητών (και του δικού μου by the way) και όπως κάνω έτσι πέφτει το μάτι μου σε μια πινακίδα δίπλα στην πόρτα...

Πάω κοντά και τι να δω;;; Πηδιόντουσαν!!!... εεε, ψέμματα, αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο!

Πολύ απλά η πινακίδα έγραφε: "Καπνιστές να πάτε στην άλλη έξοδο να καπνίσετε γιατί εδώ γύρω δουλεύουν άνθρωποι που τους ενοχλεί ο καπνός σας, ΕΙΔΙΚΑ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΑ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΤΟΥΣ"!!!!!!!

Φαντάσου δηλαδή, φίλε καπνιστή, ότι έχεις κάνει ένα γαμοδιάλειμμα να κάνεις ένα γαμοτσιγάρο και όπως βγαίνεις στο πουτσόκρυο στους μείον 10 και πας με τρεμάμενα χέρια να το ανάψεις, βλέπεις κάποιον 5 μέτρα πιο πέρα, να σου χτυπάει το τζαμάκι και να σου κάνει νόημα να φύγεις από κει γιατί τον ενοχλεί ο καπνός!!! ΧΑΧΑΧΧΑΧΑΧΧΑ!!! Μα πόσο θά' θελα να έβλεπα τη φάτσα σας, καλοί μου φίλοι, αν σας συνέβαινε κάτι τέτοιο! Φαντάζομαι ότι το κωλοδάχτυλο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα σας ερχόταν στο μυαλό σαν απάντηση στον συμπαθέστατο κατά τα άλλα Σουηδό κύριο!!!

Πιστεύω να σας την έδωκε αρκετά η πινακίδα αυτή, αυτός ήταν κι ο σκοπός μου, και εννοείται ότι δεν έχω δει μαγαζί που να καπνίζει κανείς μέσα, και αν αντέχετε το κρύο ελάτε προς τα δω... :)